Isang masungit. Isang mapagmahal...

"Hello?" Pupungas-pungas pa akong sumagot sa telepono ko mga hating gabi na yun nung sang buwan... Pabalik ako nun sa Pinas kinabukasan at kailangan ko gumising ng alas tres ng madaling araw at may dalawang oras pa ang byahe papuntang airport.

"Hon, san ka? Bat tagal mo sumagot, aber?" Tanong sa kabilang linya...

"Huh?" Ang himbing na ng tulog ko tapos ginising pa ako.."Dito sa kwarto ko natutulog... ano ba naman yan, hon... kailangan ko magising ng maaga..."

Tiningnan ko relo ko at 12:24 na ng hating gabi. Dalawang oras na pala akong nakatulog...

"Weh, asan tv mo? Buksan mo kung anjan ka talaga." Sabi sa kabilang linya na may tamang duda... Nananaginip ba sya na may kasama akong napakagandang chick at kailangan nyang magising ng hating gabi at tawagan ako? May nakain ba yang kakaiba bago matulog at ako ang pinagdediskitahan nung magising sya sumakit ang tyan nya? May nagmumulto ba sa bahay?

Tumayo ako sa pagkahiga ko, dumeretso sa sala at binuksan ang tv...

"Ayan, masaya ka na?" Balik ko sa kanya...

"Weh, baka sa ibang kwarto yan... Ano yang naririning kong babae sa background?" Nang-iinis...

"Kulit mo! Reporter ng CNN yang naririning mo!" Pucha, wala na akong paglalagyan neto... "Bahala ka nga!"

"Hon, sige na... ingat ka bukas ha. ab yu!" Ayun! tapos sabay baba ang telepono nya.

"Hello! Hello!" Wala na ako narinig pa...

Si Ella, misis ko. Buwan buwan ko nararanasan yan. Kung hindi nya gagawin yan, ako mismo tatawag sa kanya bago ako matulog at iparinig sa kanya ang tv ko... at iparamdam sa kanya na naninibago ako... hehehe!

Oo, Nakakabwisit. Inaamin ko din na pikon talaga ako. Alam mo yung mukhang naghahamon palagi ng away na wala namang kadahidahilan... Pag pinatulan ko, tapos na araw ko. Kung hindi ko naman papatulan, tapos na rin araw ko. Wala talaga akong choice kundi patulan ang pang-iinis nya. Sa huli, kahit papaano may napaguusapan din naman kami.

Ganyan lang naman si Ella. Unti unti ko na syang naintindahan. Sa isang banda, naiisip ko nag-aadjust pa lang kami bilang mag-asawa. Tatlong taon pa lang din naman kaming magkasama... Talagang ganyan...

Pero hindi mapapantayan ng pangungulit nya ang pagiging ina nya sa mga anak namin. Hindi din mapapantayan ng pangungulit nya ang saya ko tuwing makikita ko siyang masaya. Hindi mapapantayan ng kakakulitan nya ang tuwa ni Josh tuwing dadating sya sa bahay galing sa trabaho at kung pano ipinapakita ni Josh ang pagmamahal nya sa nanay nya gabi-gabi. Hindi mahihigitan ng mga pangaasar nya sa kin ang pagmamahal na ibinibigay nya sa akin, sa amin.

Happy birthday, hon. Salamat sa pagmamahal... Salamat sa suporta...

Ab yu...

Deepavali Saturday

I had a chance to celebrate Deepavali in Malaysia last Saturday with my Indian friends. What made me interested most is the way most Malaysians celebrate such festivals. They try to make it simple and just try to enjoy the day.

My chinese colleagues picked me up at my hostel at around 3:15 in the afternoon (i thought I'd be having a bad day, they were supposed to pick me up at 11am) then we went straight to Seellan's place. I thought, like us Filipinos, they'd be having lots of foods, alcohol and all that... so I prepared myself for that day. But..

Seellan offered us some Indian biscuits and beer. Then he prepared us a good 'calderetang kambing', which tasted so good... chicken curry and java rice. That's it and I actually ate with my hands... hahaha!

With Seellan and my chinese friends

I didn't asked but Seellan explained that it's the way they celebrate. They are just happy having their friends come over to their place and mingle. So when Hariraya is celebrated by the Malay muslims, they will also go their muslim friends' house and mingle (even if they are not invited)... and so with the chinese new year and christmas... 'most important is that you have friends...' he told me.

Cool...

At 8pm, I went to another indian's place and celebrate with his family. I was just the only one he expected that night though. Dr. Panchal is a pure Indian by the way. We had some veggie foods and some just been sent by her mom from India, a pepsi gold and some fancy fireworks outside their flat...

Dr. Panchal with his wife and daughter

It was a good day. A good Deepavali Saturday.

Ayan na, Lambino!

Kadarating ko lang nung lunes. Wala masyado ako balita dito. Di na din ako nagtangkang magtanong kay ella kung ano na balita sa pinas. Di na din ako nagtangka manood ng balita at miss na miss ko mga anak ko.

Dalawang araw din na di ko pinansin PC ko...

Nabalitaan ko lang kanina na nagdesisyon na pala ang korte suprema kahapon tungkol sa 'peoples' initiative' kuno na inihain ng Lambino. Sa wakas, kahit papano nagsalita na rin ang korte. Sana matapos na rin ang kahibangang ito.

At kung pinapanindigan talaga nya na walang halong panloloko yung 'peoples' initiative' na sinasabi nya, ewan ko na lang. Pero nagsalita na ang korte suprema...

“An initiative that gathers signatures from the people without first showing to the people the full text of the proposed amendments is most likely a deception, and can operate as a gigantic fraud on the people.”

O ayan na, Lambino. Mukhang nanloko daw kayo.

Hindi nga ba?

Read INQ7 article here...

Travelling with crickets and a glitch

I travel every month to Malaysia and yesterday was no different. I woke up at 3:30 in the morning and have some preparations and leave house at 5:00 am for a four-hour journey to Clark International Airport.

The only thing that mattered was that I had cold and it would be the first time that I travel with a runny nose. But it didn't worried me much, I thought it wouldn't matter.

Anyway, just as the plane took off that I realized that it would be a hell of a flight. My ears were in pain and worst, I barely hear a thing except for a ringing sound... sounds like there were a couple of crickets on the plane. The pain was just horrible. It settled a little bit halfway through the flight but still it was in pain.

But it was not the end of it. The ringing intensified during landing and as if my right ear was going to burst. It was the worst pain next to a toothache that I felt in my entire life and I felt that I was going to pass out... Fucking colds!!!

Where's my taxi!!!

Usually, a taxi driver waits for me outside the airport in Malaysia to take me to a two and a half drive to Melaka... But yesterday nobody was there to pick me up. I waited for about 20~30 minutes but there was no taxi driver coming to get me. Unfortunately, my local SIM card doesn't have enough credits to make a call. And fuck, I have to purchase a minimum of RM30.00 worth of credits at the airport. It's too much for a short stay in Melaka.

But I didn't have a choice.

Then I realized that our admin officer forgot to book me for a taxi. What??? I only got RM70.00 left in my pocket and the taxi rates could go up to RM150.00 from the airport to Melaka... I had never been to KL before and I don't want to take the risk of getting there with just RM70.00.

I had to wait for another 3 hours...

It was a long day yesterday. I arrived at my hostel in Melaka at 8:30 still with my right ear aching, half deaf, with a headache and a couple of 'crickets' ringing hard, and I was so fucking tired.

I will be flying again on Wednesday. This time to Vietnam and go back here on Friday night and fly again on Monday back to Philippines... and I still have this fucking colds, aching ears... and the fucking crickets!!!

Mama

Mother's Name: Aritas Lumod Lagat

Occupation: Plain housewife

'Yan ang sinulat ko nung pinagfifill-up ako ng biodata sa isang fastfood chain sa mindanao. Plain housewife ang occupation. Ano nga ba naman maisusulat ko kundi yun lang ang alam ko mula nung matuto ako magfill-up ng biodata. Plain housewife...

Daming tanong sa kin nung general manager ng foodchain na yun nung interview. Hanggang umabot kami tungkol sa kung pano kami nabubuhay at wala naman trabaho ang papa at plain housewife lang si mama...

Grade 5 pa lang ako nang mawalan ng trabaho si papa sa NFA pagkatapos ng labin-limang taon sa serbisyo. Ayaw kasi ni papa na ilipat sya sa Cotabato. Usap-usapan pati nun na inililipat o tinatanggal mga maka-marcos sa ibang lugar... at si papa parang die hard kay marcos, ayun sapul!

Simula noon, si mama na ang naging tungkod ng pamilya. Ayaw na ni papa. Barkadahan na lang, inuman ang gusto nya. At kung ano ang nasa isip nya noon, hindi ko alam...

Una, nagkaroon si mama ng sari-sari store. At dahil sa dun na namin kinukuha mga gastusin namin sa araw-araw, naubos din ito pagkatapos ng ilang buwan. Ang maalala ko lang nun ay ang paguwing lasing ni papa halos gabi-gabi at ang nakakabinging away nilang dalawa... 'Di ko masisisi si mama kung bakit sya galit at mula nun natuto akong magalit kay papa. Dun ko lalo naappreciate ang pagiging ina ni mama. Lahat gusto subukan mairaos lang kami sa isang araw at kung ano man ang dala ng buhay kinabukasan, bahala na.

Nangutang sa 5-6. Nagtinda ng Avon. Nagbabahay-bahay ng kung anong tinda. Nakapunta sa GenSan at Cotabato para magbahaybahay ng mga bag, flashslight, calculator at libro. Naging ahente sa halos lahat na appliance centers sa Cagayan de Oro. Nagtatago ng pinagkakautangan. Naging sidekick ng swindler. Naging witness sa isang swindling case. Nagtinda ng lansones. Nagtinda ng sibuyas at bawang. Nagtinda ng asin. Natulog sa palengke. Naging mananahi. Umuuwing luhaan. Umuuwing pagod.

Magkaron lang kami ng maliit na tuluyan. Makakain. Makapag-aral. Matuto sa buhay.

"Do you want me to hire you because of your mother?" Tanong sa kin nung genral manager. At kung ano man ang ibig sabihin nya sa tanong na yun... "Oo sir, please... matabangan lang nako si mama, makahuman lang ako igsoon sa high school..."

Ano nga ba dapat naisulat ko dun sa bio-data? Hanggang ngayon, di ko pa din maisip. Paminsan minsan, binabalik balikan namin ni mama ang kwento nya. Tawa sya ng tawa. Natutuwa. Hindi lang nya siguro maisip kung pano nya nalampasan ang mga taon na yun.

64 na si mama. Meron pa ring konting struggles. Siguro hindi na mawawala yun. Inaalala pa rin nya kami. Hindi pa rin sya nagbabago. Pero hindi gaya noon, nakikita na naming magkakapatid ang tuwa at saya na nadarama nya ngayon. Nakakatuwa.

Sa lahat-lahat... salamat, Ma.

Condo sa ilalim ng tulay

Napanood ko kagabi ang isang doumentary ng I-Witness tungkol sa condo living sa may tulay sa pagitan ng Makati at Pasay. Naipakita ni Jay Taruk ang sitwasyon ng mga naninirahan sa ilalim ng tulay sa kamaynilaan.

Nung mga nakaraang linggo, ipinalabas ng gobyerno ang isang report kung saan ang 'per capita income' daw ng isang pilipino ay nasa pinakataas na antas sa ilalim ng pamahalaang Arroyo. US$1400.00 daw ito, mas mataas kumpara sa mga nagdaang administrasyon. Sa madaling salita, ito daw ay ang kinikita ng isang pinoy sa loob ng isang taon. Kung nakakabuti man ito sa isang bansa, siguro ay dapat tayong matuwa. Pero....

Nang mga linggo ding iyon, ipinahayag ni Arroyo na ang Pilipinas daw ay wala na sa listahan ng mga 3rd world na bansa kundi naiangat na daw ito sa bilang ng mga 'second world' na bansa. Hmmm...

Nakakatuwa. Nakakaaliw. Nakakahibang.

Ang doyumentaryong napanood ko kagabi ay nagsasabi ng taliwas sa mga sinasabi ng gobyerno. Sabi nila umaangat ang buhay ng mga pilipino. Ang sabi ng mga tao sa ilalim ng tulay, parami nang parami sila sa condo... kasama na dun ang pagdami ng mga ipis, daga, lamok, sakit, at kung anu-ano pang mga kahayupan na nararanasan nila sa ilalim ng tulay. Ito'y isang katotohanan na pilit na ititinatago ng pamahalaan sa buong mundo. Hindi man natin pansin, naglalagay ng mga malalaking pader ang pamahalaan sa mga tulay sa kamaynilaan para lang di makita ng publiko ang katotohanan sa likod ng pader na to. Para na rin nilang sinasabing hindi na nila kayang puksain ang kahirapan sa bansa at takpan na lang ng maayos na pader.

Sa totoo lang, napaluha ako sa napanood ko kagabi. Dati, gusto kong malaman kung ano meron sa ilalim ng tulay sa kamaynilaan. Nakita ko yun kagabi. Nakakatakot. Ang lupit. Kahit anong pilit na tuwa ang mga ipinapakita ng mga tao dun, di nila maitatago ang hirap na ni minsan ay di nila pinangarap. Masikip. Mainit. Maingay. Madumi.

Si mang Marvin, hindi mo akalain na binubuhay nya ang kanyang pamilya sa pagsusuyod sa kanal (ilog) araw-araw. Ano ng ba naman ang magagawa nya kundi buhayin ang pamilya nya... kahit alam nyang malabo ang kinabukasan na haharapin ng mga anak nya. Isang kahig, maraming beses wala silang matuka... Hindi ko man maisip kung bakit sila nagkakaganyan o kung bakit napunta sila sa ganyang sitwasyon. Di ko dn masagot kung ano nga ba ang dahilan kung bakit sila napunta sa sitwasyon na yan.

Pero ang pagkakaalam ko, may karapatan silang mabuhay na maayos at marangal at sa tingin ko malaki ang dapat na pakialam ng gobyerno sa mga kababayan ko kahit na, kahit na hindi natin maisisi lahat sa pamahalaan ang paghihirap nila. Pero, hindi ko rin maialis sa isipan ko kung pano sila nagkakaundagaga sa paghahanap ng makakain sa bawat araw... sa nakikita ko, hindi sila tamad tulad nang pananaw ko sa kanila noon. Wala lang silang pagkakataon nang katulad sa atin...

Ano nga ba ang kahulugan sa atin sa 'per capita' income na sinasabi ng pamahalaan? Ano nga ba ang kahulugan sa atin sa pag-angat ng ating bansa (kuno) sa 'second world' na sinasabi ni Arroyo? Ano nga ba ang kahulugan sa atin ang pag-angat ng piso laban sa dolyar? May nararamdaman ba ako? May nararamdaman ba silang nakatira sa ilalim ng tulay? Sana may magagawa ako, bayan...

Ang dokyumentaryong napanood ko kagabi ay lalong nagpamulat sa aking maga mata sa katotohanan... ang katotohanan na nagpapakita ng kasinungalingan ng pamahalaan.

Bayan, ano pa ang mangyayari sa yo? Ano pa?

The day Melenyo visited us...

It was a day of (w)reckoning...

I lost track of my LPG consumption and finally it was fully depleted the day Melenyo struck Laguna. Just as I thought the storm was over at around 11am and the sun was slightly shining, my wife had to hurry me up to go to an LPG shop. So I went outside and I didn't realized that the storm wasn't over yet. 20 mins later... I found out that Melenyo's eye just passed and the worst was yet to come. First I stayed at our village's guard house for shelter but later, I found myself braving Melenyo's winds going back to my place... of course without the LPG.

Then my internet wireless antenna was down...

Super hungry, my wife revolutionized cooking noodles... bwahahahahahaha!!! She opened 2 packs of instant noodles and had it "boiled" to a fucking cold water. She said that the noodles will basically expand and soften (or cooked daw) when soaked wet.... and after 10 thrilling moments... voila! Like magic, it worked... Marami pala talaga maiisip pag gutom. But the thing was, she just tasted the noodles and had our househelp eat the rest... hahahaha!!!

After the storm, my wife had another idea... "call a friend..." So did I called a neighbor who happens to have a car. Pareng Rey came to the rescue! So we took off to the LPG shop. Of course, in the buy list were some junks (as in chips and boy bawang), a couple of 1.5 liter sodas and a pack loaf bread. On our way back, we had to pass through a detour because of the flood and suddenly... pareng rey's car stopped. Pucha!!! It just stopped!!! Nandamay pa ako sa kamalasan ko!!! Fortunately, the car re-started and we hurried back our place. Whew!!!

We have LPG!!! We have LPG!!! My wife can now cook noodles in a conventional way!!!

Hours later, my phone went dead. Then my wife's phone. Without electricity, we became "deaf and mute..."

That night, my wife couldn't sleep. She just stayed awake the whole night trying to make my kids comfortable as possible. We can't find her hand fan, so we had to use some cardboards as fan. At first, I tried to vigil with her and then later she was alone.... the next morning, it was my turn... (actually, nahiya na lang ako kaya ako nagising...)

The following day, our househelp told me... "kuya, wala nang tubig sa gripo..." Pucha!!! What's worst than that?

My wife and I just shrugged it off and laughed at our inexperience. Walang kuryente, walang internet, naubusan ng LPG, nagluto si ella ng noodles sa malamig na tubig, nandamay ng kapitbahay, nagvigil ako ng 30 minutes at si ella magdamag, at naubusan ng tubig kinabukasan... it was an experience of the inexperienced. We learned a lot of Melenyo. With a little bit of boy bawang and some chips, we were comforted after all.

The next time, we will be ready...